En het bewijs van  de nieuwe standaard

Een omgebouwde tesla-spoel en een paar ondeugende onderzoekers die konden spelen met duur materiaal en dure spullen deden een opmerkelijke ontdekking. Zij maakte van los materiaal een electrische geleider op afstand. Hoe dat er uit ziet leg ik graag uit. Want het is niet alleen een prachtig nieuw fenomeen, het heeft een veel grotere implicatie, dan zelfs deze wetenschappers overzien. Het zal een van de grote argumenten voor een geheel nieuwe standaard theorie van het universum worden. Zie hier de geboorte van het electrische universum. Een universum dat is gebouwd door stromingen langs veldlijnen, en niet zoals tot nu geloofd wordt, door de macht van de zwaartekracht. Een universum met twee centra in plaats van één.

Onderzoekers (w.o, Paul Cherukuri) van de Rice Ubiversiteit hebben ontdekt dat het sterke veld van een tesla-spoel nanobuisjes van koolstof zichzelf laten organiseren in een lange draad. En ze zijn in staat geweest om door deze draad twee lampjes te laten branden . Hoe fantastisch dit op zich al is, ik zag er nog iets anders in. Vooral toen ik de filmpjes bekeek. Want daarop is niet alleen de bijzindere verdeling van het materiaal te zien. Ook is te zien hoe na een verstoring het patroon zich hersteld. Een van de wetenschappers haalt met een stokje het losse materiaal uit elkaar en daarna plooit het weer ‘netjes’ terug. Het bijzondere van het patroon is dat het precies de structuur heeft van de verspreiding van materie in ons heelal. Wat dit met elkaar te maken heeft leg ik hieronder uit.

Bij de foto’s. Teslaphoresis: nanobuisjes organiseren zichzelf tot draden onder invloed van een electrisch krachtveld van een tesla spoel.

De onderzoekers ontdekten dat het fenomeen tegelijkertijd een systeem creeert dat energie verzamelt uit het veld en laat stromen. In een experiment (zie foto’s) organiseren de nano-buisjes zichzelf tot draden, vormen een circuit dat twee led’s laat branden op de verzamelde energie uit het veld van de tesla spoel. Cherukuri’s speciaal ontworpen Tesla spoel werkt zelfs als een soort ‘aantrekkingsstraal’ (tractor beam) want het trekt de nanobuisjes over hele lange afstanden naar de spoel. Het kracht-veld effect op materie is nog nooit geobserveerd op zo een grote schaal. Of het fenomeen bekend was bij Nikola Tesla weten we niet, hij bedacht de spoel in 1891 met de intentie om electriciteit draadloos te maken. Eelctrisciteit wordt al wel gebruikt om hele kleine objecten te verplaatsen, maar alleen over ultra kleine afstanden. Met Teslaphoresis is de mogelijkheid ontstaan om deze verplaatsing op afstand gigantisch te vergroten. Cherukuri realiseerde zich dat een speciaal daarvoor ontworpen tesla spoel een krachtveld met een veel grotere werking op afstand kan creeren dan ooit voor mogelijk werd gehouden. Zijn team observeerde de vorming van draden en de beweging van de nano buisjes tot enkele meters ver. Hij zegt “het is zo verbijsterend om te zien dat nano-buisjes tot leven komen en zich aan elkaar hechten aan de andere kant van de kamer.”

Maar, zoals gezegd, hoe fantastisch en mindblowing Teslaphoresis en zijn implicaties ook is, ik zag er nog iets anders in. Mijn eigen onderzoek gaat over de fundamenten van ons huidige wereldbeeld. Een wereldbeeld dat een model van de werkelijkheid oplevert dat niet klopt met de waarneming. Ik schreef daar al eerder artikelen over. De huidige standaard theorie zadelt ons op met een specifiek idee over materie en tijd. We leven daarom in een materieel mechanische wereld met een specifieke opvatting over ons zelf en ons leven. De allergrootste vragen over de zin en de oorsprong van leven hebben een verhaal gekregen op basis van deze kleine fundamentele aannames. Zie mijn tekst over de als-dan-machine.

Over snelheid en de zogenaamde zwaartekracht

Newton legde de zwaartekracht uit aan de hand van een kogelstoter. De middelpuntvliedende kracht moest opgeheven worden, het touw aan de bal, om planeten niet uit hun baan te laten schieten. Hij rekende de noodzakelijke wetmatige verhouding uit in termen van massa van de planeten. Hoe groter de massa, hoe groter de zwaartekracht. Echter er zit geen touw tussen de aarde en de maan.

Einstein bedacht iets nieuws. Dat kon hij ook, want pas in zijn tijd waren er liften. Einstein stond in de lift en hij merkte dat hij in de lift omhoog, ietsjes naar beneden werd gedrukt. En in de lift naar beneden ietsjes omhoog veerde. De versnelling van de lift veranderde dus de trekkracht van de zwaartekracht. Inmiddels weten we dat mensen in een vliegtuig, dat een vrije val maakt, zelfs gewichtsloos worden. Daar worden dan ook trainingen gedaan en ook scenes voor films gemaakt.

Het is dus in het model van Einstein niet meer zo dat zwaartekracht bestaat op basis van de massa van planeten. Zwaartekracht is afhankelijk van versnelling. Dat kun je ook daadwerkelijk voelen en ervaren in een auto. Als een auto versnelt dan wordt je in je stoel gedrukt, als een auto vaart mindert, wordt je naar voren geduwd. Als je dus op een weegschaal zou gaan staan in de lift, dan zal je zien dat je meer of minder weegt afhankelijk van de versnelling en de richting van de lift.

Maar ver-snelling is niet hetzelfde als snelheid. En je kunt ook niet zeggen dat op de aarde, als we er van uitgaan dat het een bol is, de ver-snelling alle kanten op even groot is. Ook kunnen we niet beweren dat er een continue versnelling plaatsvind, omdat we steeds dezelfde zwaartekracht voelen. Want dat zou betekenen dat de aarde met een steeds grotere snelheid beweegt. Dus ondanks de luminieuze ingeving van Einstein in de lift, kon dat het hele verhaal niet zijn. De uitleg bij de ervaring was niet compleet. Hij is dus gaan puzzelen. En spreekwoordelijk zijn de schoolborden vol met abracadabra. Logisch correcte afleidingen in wiskundige taal. Einstein’s conclusie werd de relativiteits theorie, met de beroemde formule e=mc² in het midden ervan.  Een theorie die voort borduurt op het idee dat de snelheid van het licht constant is, en dat zwaartekracht afhankelijk is van de kromming van de tijdruimte.

Hoe ziet de tijd eruit?

Neem een film. Alle beeldjes in een film staan stil. Het zijn bevroren momenten in de tijd. Door ze heel snel achter elkaar af te draaien krijg je de illusie van tijd en beweging. Maar is dat tijd? Kijk hoe een klok tikt. Een hoeveelheid radartjes die ronddraaien en een wijzer die over een wijzerplaat draait. Is dat tijd? De tijd staat niet stil als de klok stil staat. De klok doet niks met de tijd. De klok zelf slijt en gaat op den duur stuk, omdat het net als wij in de tijd bestaat. Het tikken van de klok is alleen maar een regelmatig geluid. Een regelmaat die ontstaat uit het mechaniek van de klok, en niks heeft te maken met de tijd.

De door Einstein wiskundig gebruikte constante van het licht is niet de werkelijkheid. Zijn idee van tijdruimte is een product van zijn ver-beelding, van de als-dan-machine. Tot het tegendeel wordt bewezen. En grappig genoeg heeft Einstein zelf, in zijn latere leven, vele kanttekeningen geplaatst bij zijn eigen theorie.

De huidige standaard theorie, het model waarmee we allemaal de wereld begrijpen, is oud en begint te kraken. Er zijn veel waarnemingen die niet kloppen met de als-dan constructie. Hieronder de top van de berg in kort samengevat.

Zwarte materie en zwarte gaten

De verdeling van materiaal volgens de zwaartekracht kan niet het huidige universum tot gevolg hebben. Om toch aan de zwaartekracht vast te houden moest er veel meer materie zijn dan wij kunnen zien. Dat leverde de term ‘zwart’ op. Want die is tegen de zwarte achtergrond van het helal onzichtbaar. Wetenschappers rekende vervolgens de hoeveelheid zwarte materie uit die er dan zou moeten zijn. Er is discussie over het getal, maar zeker is dat veel meer dan de helft van alle materie in het helal zwarte materie is. Maar dat is echter geen feit. Dus het ‘is’ niet zo dat al die onzichtbare materie bestaat. Ze is nodig om het model van de zwaartekracht ‘waar’ te laten zijn. Zwarte materie en ook zwarte gaten zijn nog nooit waargenomen. En dat ze ‘onzichtbaar’ zijn is wel een heel merkwaardig wetenschappelijk fenomeen. Want gingen we gingen toch uit van objectief en meetbaar? Hoe het ook zei, het model van het electyrische universum heeft deze enorme hoeveelheid onzichtbare materie niet nodig om ‘waar’ te zijn.

De spin van pulsars

Een pulsar is een object in de ruimte dat pulseert. Het draait met grote snelheid om zijn as en stoot op zijn noord en zuidpool een enorme golf energie de ruimte in. Voor mijn verhaal is alleen belangrijk dat je het plaatje kunt voorstellen van een ronddraaiende ster met op beide polen een lichtstraal de ruimte in. Wat is nu het opmerkelijke aan deze pulsars? Ze blijken allemaal, als een soort kompasnaalden, langs lijnen hun puls uit te zenden. En die lijnen komen excact overeen met de lijnen in het kosmisch electrische veld. Zie afbeelding. Er is geen enkel model dat kan uitleggen waarom dit zo is, behalve het model waarin veldlijnen het web van het universum zijn.

Veldlijnen

Over veldlijnen zal ik een appart blog schrijven, en ik kom er uitgebreid in deel 4 op terug. Maar voor het electrische model vertel ik alvast dit. Als je kijkt naar de vlammen op onze eigen zon, dan zie je hoe het spel van veldlijnen de energie van de zon beheerst. Veldlijnen die kronkelen en enorme lussen maken. En soms breken. Het gekke is, en dat is meer dan gewoon merkwaardig, dat nergens wordt uitgelegd ‘waar’ het uiteinde van zo een veldlijn naar toe gaat. Want één ding is zeker. Een veldlijn verbind altijd een positief en een negatief met elkaar. Waar gaan de ‘open’ veldlijnen van de zon naar toe?

Twee polen

Het laatste belang wil ik onderstrepen. Het universum heeft twee polen. Daartussen ‘lopen’ veldlijnen. Langs deze veldlijnen beweegt en stroomt alle materie van ons universum. Van de ene pool naar de andere. Zoals teslaphoresis mij laat zien beweegt ‘alles’ via deze lijnen. Zowel materie, energie als informatie. En moeten we op allerlei fronten gaan herdefinieren wat deze ‘routekaart’ voor ons is. te beginnen bij onze eigen ster, de zon. Waar, voor aardse begrippen, heel heftige processen via veldlijnen aan de orde van de dag zijn. Processen, waar het leven op aarde en ons persoonlijke leven, door beïnvloed wordt. En misschien wel bepaald.